Ławka na Wzgórzu

wzgórze jest fajne, więc przyszli na wzgórze xd wcale nie zielone.
- służę - podał jej skręconego jointa, bo oczywistym było że Karen nie umie sama tego zrobić. i jakoś wcale mu to nie przeszkadzało.
- najlepsza mieszanka jaką można dostać w tej dziurze. czyli przywieziona z Londynu - wyszczerzył zęby. szukał po kieszeniach swojej zippo, a właściwie zippo skradzionej ojcu, inkrustowanej jakimiś rubinami bo tak sobie wymyśliłam xd (sic, zapalniczka inkrustowana rubinami) ale jej nie znalazł. tylko że nie zrobiło to na nim takiego wrażenia jak na panu stumnerze kiedy odkrył, ze jej nie ma.

xd. pozdrawiamy pana tatę waltera. machamy, machamy.
-no już się tak nie popisuj, cwaniaku - zgasiła go trochę chyba, ale mogła się powstrzymać, żeby tego nie powiedzieć. usiadła teraz po turecku i westchnąwszy coś pod nosem na temat nierozgarnięcia waltera (i kto to mówi), podała mu swoje zippo, które było z kolei dizajnerskie i zajebiste, bo wyglądało jak kaseta do magnetofonu. taki oldskul, bi-atch.

- i co szpanujesz? dobra, jesteś ekstra. - zapalił swojego skręta i oddał jej zapalniczkę. rozmyślał o wczorajszym dniu i o tym jak ma dobrze. w sumie gdyby został w londynie, to nie mógłby nawet marzyć o tak miłym układzie z jill. - to jak ma na imię ten twój nowy wybranek?

nie odpowiedziała od razu, bo akurat miała w ustach skręta, którego zapalała, osłaniając płomień dłonią, ale się nie poparzyła, nie podpaliła włosów, ani nic z tych rzeczy. zaciągnęła się teraz i mrużąc oczy, wypuściła dym.
-słucham? - nie bardzo zrozumiała o co mu chodzi, albo nie chciała zrozumieć. kiedy walter się na coś uprze, nie ma zmiłuj. podrapała się w łydkę.

- no u kogo dzisiaj spędziłaś noc - przewrócił oczami. - chyba że z mikiem, wtedy oddaję honor - puścił jej oczko. każdy w kampusie wiedział, że mike to prawiczek i wszyscy chłopcy z richards gorąco mu kibicowali (czyt. nabijali się z niego przy każdej możliwej okazji). jednocześnie poczuł, ze ganja uderza mu powoli do głowy, bo przecież dzisiaj zjadł tylko cocacolę zero. (to prawie jak 'woda nasypała mi się do oczu')

to ją wytrząśnij xd.
-oh, walt, walt. co cię to tak interesuje? - spojrzała na niego rozbawiona i zaciągnęła się po raz drugi. karen i tak wygrywa w tej konkurencji, bo nie jadła zupełnie nic od wczoraj wieczorem, kiedy opchnęła babeczkę śmietankową. ęd dac yt. spuściła jedną nogę na ziemię, na drugiej wciąż siedząc - też mogę przeprowadzać takie przesłuchanie. z kim byłeś? kogo pieprzyłeś? bo uśmiechasz się tak jak zawsze kiedy kogoś zaliczysz.

- jill. jak zawsze - wzruszył ramionami. - a co do ciebie, to wiesz, byłabyś sławna gdybyś rozdziewiczyła biednego majka. myślisz że czemu tak sie wkurza jak znajduje dziewczyny u nas w pokojach? boże, umieram z głodu!

-a według mnie mike po prostu jest gejem. skąd możecie wiedzieć co robi w swoim pokoju, kiedy jesteście zajęci imprezowaniem w naszym akademiku? - roześmiała się, opierając głowę na ramieniu waltera. westchnęła sobie przy okazji, bo powiedzmy, że nie lubiła jill. i bynajmniej nie dlatego, że była zazdrosna, czy coś. po prostu nie lubiła. jak my nie lubimy n. xd.

- a może jest smerfem? ważniakiem np? albo papa? tak, jest naszym papą smerfem a my jego podopiecznymi. Wolisz być smerfetką czy sasetką? ja będę osiłkiem oczywiście, a mój braciszek tym takim mądrym, no ,co chodzi ciągle z notesem, bo on umie matmę!

-odczep się od edwarda i jego matmy. prawdopodobnie gdybyś zamiast jarać ziele, przysiadł nad zadankami i trochę ich potrzaskał, byłbyś od niego lepszy - stwierdziła, bo na pewno ich zdolności do przedmiotów ścisłych były zapisane w genach, czy coś. w jej przypadku niezdolność logicznego myślenia była wrodzoną dysfunkcją. zgasiła skręta i wsadziła go do papierośnicy, żeby był na później. taka z niej ekonomistka, widzisz.

- i co to by było za życie? wzdychałbym do jakiejś popularnej dziewczyny i jarał się, ze pomogę jej w matmie. wolę mieć dobry seks i dobry odlot. - wzruszył ramionami. w końcu to edzio będzie prowadził firmę jak ojciec już umrze. walt dostanie udziały i będzie zarabiał robiąc dokładnie nic, null, zero. po chwili bardzo głębokich zapewne przemyslen zapytał:
- lubisz edwarda? trochę mi go szkoda.

wzruszyła ramionami, bo właściwie sama nie wiedziała co dokładnie myśli o edwardzie.
-hm, lubię. to znaczy jest dziwny, ale na swój sposób kochany - odpowiedziała w końcu i wyciągnęła przed siebie chude nóżki, bo jej zdrętwiały od siedzenia po turecku, bywa. starość nie radość - dlaczego pytasz?

- nie wiem. mam wrażenie że się tu nie odnalazł po prostu. - ssało go w żołądku, zastanawiał że czy rzeczywiście nie ma tasiemca uzbrojonego gdzies tam w jelicie. - chodźmy coś zjeść, strasznie jestem głodny.

-no ale przecież ma znajomych. tych z kółka matematycznego - uśmiechnęła się pocieszająco całkiem. wstała nawet i przeciągnęła się leniwie, po czym zaburczało jej w brzuchu, za ktory się złapała i parsknęła śmiechem. tak jest, zjaranego rozśmieszy wszystko. oj tak <3 - o tak, musimy coś zjeść.

wstali więc i poszli na stołówke z niedobrym jedzeniem, bo tam zawsze jest okropne jedzenie i Ty zacznij.

Usiadła sobie. Ot tak, po prostu, chociaż wcale nie zamierzała się zatrzymywać, ale jakoś samo tak wyszło. Bo całe życie Sol to było takie "ale samo wyszło". No i chyba dobrze na tym wychodziła, więc może i teraz na tym dobrze wyjdzie?
Tak więc usiadła na ławeczce, zapaliła swojego ukochanego pinkelefanta i przymknęła z lubością oczy.

Siedziała na ławce z niskokalorycznym jogurtem, który dostała od miłej pani ze stołówki, i ze starym i rozpadającym się egzemplarzem Zbrodni i Kary, który namiętnie czytała, kiedy była średnio wesoła. A dzisiaj była zdecydowanie średnio wesoła.

charlie przyszedł tutaj licząc na chwilę samotności. Wcale nie skrzywił się na widok kessler, tylko bez słowa usiadł obok.

Ona właśnie skończyła swój jogurcik, po którym opakowanie, wraz z plastikową lyżeczką, wyrzuciła do śmietnika, który akurat był po jej prawej. Potem uśmiechnęła się do Charliego, odkładając książkę do swojej sporej torby. - Cześć - powiedziała, co było dość niezwykłym posunięciem jak na nią, biorąc pod uwagę wrodzoną nieśmiałość i całą resztę.

- Hej, hej- uśmiechnął się zwracając wcześniej uwagę na jej książkę. - Zbrodnia i Kara jakoś nigdy mnie nie interesowała- odparł wyciągając nogi przed siebie. Ogólnie rzecz ujmując nie lubił czytać.

- Nie? Ja kocham Dostojewskiego.. Nazywał się tak mój szczur, potem drugi również był Dostojewskim, dopiero kiedy czwarty z kolei zginął w dziwnych okolicznościach, stwierdziłam, że to nazwisko przynosi im pecha - uśmiechnęła się, zakładając nogę na nogę. Ogólnie to nigdy się nie domyśliła, że jej ukochane szczurki ginęły w rękach starszego brata, który usiłował nauczyć je latać.

- Więc jak nazywa się twój obecny szczur?- zapytał licząc na to, że po tym czwartym kupiła sobie piątego, który może faktycznie jest szczęśliwcem. On niestety nie posiadał żadnego rodzaju zwierzątek, mniejszych czy większych, bo pewnie i tak nie zajmowałby się nimi jak należy.

- Teraz nie mam żadnego. Ostatni, numer ósmy, został w domu i chyba umarł. Wypadł przez okno, czy coś w ten deseń.. - Westchnęła. Ona całkowicie wierzyła, że to był faktycznie wypadek, chociaż jasne było, że szczur nie wypadł przypadkiem. No bo sory, szczury to mądre zwierzątka. - A ty? Masz jakieś zwierzątko? Nie wiem, czy tu w ogóle możn jakieś posiadać.. Tu jest prawie jak w ośrodku dla umysłowo chorych.

- Niestety nie mam. Chociaż myślę, że do akademika udałoby się przemycić coś niewielkiego. Także spokojnie mogłaś zabrać swojego szczurka ze sobą, zamiast skazywać go na samotną i okrutną śmierć w domu, lub kupić nowego- odparł. - Ośrodki dla umysłowo chorych są gorsze- dodał kiwając głową, bo był tego prawie pewny.