Salon z kominkiem

usiadł koło emmy i ukradł jej chrupka. uśmiechnął się do niej sympatycznie, poczym zwinął jeszcze trzy chrupki.
- cześć. - powiedział z pełną buzią, co niekoniecznie było w jego stylu.

hahahaha xd
- cześć - odruchowo odwazajemniła uśmiech. - kradzieju chrupek!
zjadła jeszcze kilka chrupek i zastanaweiała się, czy go zna. jednoczesnie wystawiła nogi do kominka w którym płonał przyjemny ogień.

/ co fajny mam awatar xd?
- sama się prosiłaś, żeby ci je ukraść. poza tym chyba cię znam. - powiedział i spojrzał ukradkiem na jej zgrabne i długie nogi. - więc jak ci na imię? - spytał z lekkim uśmiechem przenosząc swój wzrok na twarz dziewczyny.

/ no xd
- emma, hm, skoro mówisz że mnie znasz to ee, ja chyba ciebie też - wzruszyła ramionami.
- lubię ten kominek, ciepło mi w stopy - pomachała palcami z idealnym pedikiurem. bo jak była w akademniku czy coś, to popylała w japonkach.

- kurt. kominek jest w porządku, ale te kanapy są strasznie niewygodne. no i ten pokój jest strasznie ciasny. mam klaustrofobie. - zaczął narzekać, bo to była jedna z jego słabych stron.
- wiem, wiem. strasznie marudzę.

- to jak ty zasypiasz w ogóle? nasze pokoje są dopiero klaustrofobiczne! - zatroskana złapała go za ramię, ale od razu go puściła, nieco zakłopotana.
- nie martw się, ja jestem straszną marudą. szczerze, to dawno mi się tu nic nie podobało - usmiechnęła się pod nosem, nie patrząc na niego.

- na szczęście nie mam współlokatora, więc jakoś daje radę! zresztą i tak nikt nie chciałby dzielić ze mną pokoju. jak już mówiłem za dużo narzekam. miło spotkać kogoś, kto nie ucieka na widok człowieka z ciągłymi problemami. - powiedział i uśmiechnął się szczerze do emmy. był wdzięczny, że jeszcze nie uciekła i nie zabrała ze sobą swojej paczki chrupek.

- chcesz jeszcze chrupkę? och, ja ciągle mam jakiś problem, więc znam ten ból. - podciągnęła nogi na fotel i otoczyła je ramionami. - a teraz mam jeszcze taką nową w pokoju. wiesz jak to jest z nowymi. udają że sa miłe, ale tylko na początku. jej perfumy śmierdzą. - mówiła coraz cieszej, nie chciała chyba nikogo aż tak oczerniać.

- tak poproszę. - powiedział szczęśliwym głosem i poczęstował się. - wywal ją jeśli ci przeszkadza, raz miałem współlokatora, który wszędzie rozrzucał swoją brudną bieliznę. musiałem się z nim pożegnać. nie jestem pedantem, ale nienawidzę bajzlu. - wyrzucił z siebie, chociaż nigdy wcześniej nikomu o tym nie wspominał.

- ale hm, może się do niej przekonam? wszystko jedno, w dubarton nie ma wolnych pokoi! tak przynajmniej próbowali mi wyperswadować zgodę na tę kloudie. a co do bielizny, to fu! chyba już wole perfumy tej francuzki. - teraz już uśmiechała się dosyć szeroko i całkiem szczerze. nareszcie ktoś, kto lubi narzekać. innym nie chce się słuchać.

- mam szczęście z tym pokojem. pierwszy raz w życiu pieniądze mojego ojca się na coś przydały. ale nie mów tego nikomu. wiesz taka tajemnica, a zresztą tu każdy ma jakieś przywileje. powoli zaczynają mnie wkurzać te wszystkie rozpieszczone dzieci. - wyżalił się bo dawno nie miał się komu zwierzyć. no i znalazł hm.. bratnią duszę do narzekania.

- chyba też jestem trochę rozpieszona - zaczerwieniła się. - ale nie, mój tata nie postawił nowego skrzydłą biblioteki żeby mnie przyjęli, miałam jakieś tam oceny. teraz toeche gorzej, własciwie, to sobie nie radze - szepnęła. chyba się tego wstydziła, w końcu jednak założyła za ucho kosmyk długich włosów który przeszkadzał jej w zobaczeniu jego twarzy.

- hm.. przepraszam jeśli cię uraziłem. sam pewnie nie jestem lepszy tylko nie widzę swoich wad, ale nie wyglądasz na kogoś 'trochę rozpieszczonego' - uśmiechnął się do niej przepraszająco. zawsze musiał coś schrzanić, swoim nie taktem. zawsze był za bardzo szczery.

- nie, nie uraziłeś - uśmiechnęła się znowu, pomyslała że to musi wyglądac dziwnie, tak ciągle się szczerzyła. po prostu ją zawstydził, o.
- lubię cię kurt. jesteś najmilsza osobą jaką tu spotkałam. - to oczywiste, skotro wszystkich od razu spisywała na straty. chyba przeszedł eliminację tym kradziejstwem chrupków - nikt by sie na to nie odwazył, nie z emmą.

- i właśnie w tym problem jestem za miły i wszyscy widzą we mnie tylko przyjaciela. - powiedział zgodnie z prawdą. Miał sporo dziewczyn, ale wszystkie zrywały z nim pod tym samym pretekstem. ' jesteś dla mnie za drobry, kurt.' przypomniały mu się słowa jego ex-dziewczyny. chyba musi stać się dupkiem.

- wiesz, nie miałabym na miejscu takiej dziewczyny żadnych obiekcji co do miłego faceta. to byłaby miła odmiana - przwróciła oczami. ostatni przeleciał ja pare razy a potem zdradził z agentką w agencji modelek dla kontraktu, miło ;c - ja jestem za ufna, zdecydowanie. -rzuciła jako podsumowanie tamtej przykrej historii.

- ja jestem z kolei zbyt naiwny i za szybko się przywiązuje. - jego była dziewczyna mówiła, że go kocha, ale po kryjomu sypiła ze swoim czterdziestoletnim trenerem od wuefu. widocznie lubiła panów w kryzysie wieku średniego. kurt był mocno zniesmaczony kiedy się dowiedział.

- dokładnie tak! - ożywiła się, to dziwne, jak wiele ich łączyło. - jakos wszyscy moi faceci mieli dziwną tendencję do zdrady. przecież nie jestem aż tak okropna, nie? - spojrzała na niego z nadzieją że nie zmiesza jej z błotem, ale jednak też z tym maleńkim, zadziornym uśmieszkiem i błyskiem w oku.

Zamyślił się na chwilę.
- jesteś piękna i nie myśl, że to tani tekst na podryw. - zaśmiał się i przyjrzał się jej uważnie. nie tylko była piękna, ale miała też w sobie coś niezwykłego. kurt był niepoprawnym romantykiem i próbował w każdym znaleźć coś interesującego. sam był zdziwiony, że u emmy nie było powodu do narzekań.

patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. w jej głowie toczył się proces myslowy odpowiadający szybkością mowie przeciętnego amerykanina, wię przytioczę tylko ogólną myśl: "że co?!' oświecę was, to była chyba najromantyczniejsza rzecz którą w życiu usłyszała, te słowa wydały sie jej tak cholernie słodkie, że chyba zaraz by sie popłakała z tej słodyczy, gdyby szybko się nie powstrzymała.
- ojej. - tylko tyle potrafiła wydusić, resztęmożna było wyczytać z jej buzi.

roześmiał się, chyba znów będzie musiał przeprosić. stale przeprasza więc nie robi mu już to większej różnicy.
- pewnie cię przestraszyłem. - znowu się zaśmiał. - rzadko mówię to dziewczynie tak bezpośrednio przy pierwszym spotkaniu. to dziwne, ale czuje jakbyśmy znali się od bardzo dawna.

- nie, to było po prostu strasznie słodkie - starała sięmu nie patrzec w oczy, bo się wstydziła. - i wiesz, tyle nas łączy, że chyba wcale nie moge ci się dziwić. szkoda, ze nie gadalismy wcześniej - przypomniałą sobie wrzesień i resztę miesięcy kiedy nie miała do kogo otworzyć ust.

- tak, to całkiem zabawne. mijasz kogoś na korytarzu i kojarzysz go tylko z lekcji. cieszę się, że cię poznałem. - kurt ostatnio był strasznie nieufny w stosunku do ludzi i wybierał samotność. wolał np. siedzieć w krzakach z i czytać jakiś komiks niż balować na imprezie z innymi uczniami.

ona najcześciej wybierała towarzystwo papierosa lub butelki piwa. była za delikatna napicie wódki.
usadowiła sie wygodniej w fotelu, prawie sie zapadła, bo jak to określali w HP te fotele były już wysiedziane.
- skńczyły się chrupki - powiedziała udawanym smutnym głosem, o dziwo dawno nie była tak zadowolona czy szczęśliwa jak w tej chwili. zwykle udawała raczej radośc.

- zjadłaś wszystko. będziesz gruba. - powiedział co bylo raczej nie możliwe bo emma była bardzo chuda. może nawet za bardzo. - następnym razem stawiam ci dużą paczkę chrupek. - uśmiechnął się do niej swoim charakterystycznym uśmiechem, pokazując białe zęby.